Mijn naam is Mila Vermeire. Ik ben 6 jaar oud. En mijn verhaal begint op 5 januari 2012. Die avond komen er veel vriendinnen van mama voor een demonstratie Tupperware. Ik heb heel de dag meegeholpen met het maken van de snacks als iedereen is toegekomen. De sfeer is heel leuk en ik mag allerlei materiaal op een schaal dragen, om aan iedereen te laten zien. Er is ook een kookdemonstratie met een speciaal apparaat nl. een steamer. Dit apparaat moet 20 min in de microgolfoven voor het eten klaar te maken. Wanneer de oven afsprong moest er nog even gewacht geworden T oen ik hoorde dat ze aan het eten gingen beginnen dacht ik dat ik weer mee kon helpen. Ik probeerde de steamer eruit te halen en toen ging het mis. Het was veel te zwaar voor mij en heel de onderkant van de steamer, gevuld met kokend water, is over mij gevallen. Ik ben toen heel hard beginnen krijsen van de pijn. Mijn mama heeft mij direct in bad gezet, mijn kleren uitgedaan en lauw water over mij laten stromen. Iemand heeft de ambulance gebeld en mijn papa die aan het werken was. Ik weet nog dat er 6 dokters waren maar toen die ene mij een spuitje gaf ben ik in slaap gevallen. Ik werd wakker in een ziekenhuis met mama en papa naast mijn bed. Ik had veel pijn en was bang. Na enkele dagen kwamen de dokters vertellen dat er huid van mijn been op mijn borst en buik moest geplakt worden en dat ik nog wel enkele weken moest blijven. Ik heb veel cadeaus en kaarten gekregen maar de aller-leukste was een spelcomputer. Die heb ik gekregen van een meneer en mevrouw die langskwamen. Ze zijn van de vereniging ‘Help Brandwonden Kids vzw‘ uit Mol en zeiden dat ze dat bij alle verbrande kindjes doen. Ik heb daar leuk mee kunnen spelen en mijn verblijf in het ziekenhuis wat aangenamer kunnen maken. Nu,iets meer dan een maand verder, krijg ik nog altijd de nodige zorgen thuis. Dagelijks komt een verpleegster mij verzorgen en krijg ik kinesitherapie, op woensdag gaan we op controle in het nazorgcentrum van het ziekenhuis. Ik heb nu wel geleerd dat het niet verstandig is om mama in de keuken te helpen als ze niet in de buurt is,en dat vertel ik nu ook aan al mijn vriendjes zodat zoiets hen niet zal overkomen. Hopelijk zal alles snel genezen,dan kan ik binnenkort weer naar school en ben ik weer gauw terug de ‘oude’!!!

Lieve groeten, Mila Vermeire