Ik weet het nog perfect alsof het gisteren was.
Ik was 11 jaar en kwam net terug van een 2 daagse met de klas. Ik had geen idee wat er die avond ging gebeuren en zeker niet wat voor een impact het zou hebben op mijn verdere toekomst.

Een woningbrand die samen met mijn vlees en vel ook mijn dromen wegschroeide.
Op het moment zelf dacht ik maar aan 1 ding en dat was de hoop dat dit een nachtmerrie zou moeten zijn.
Een paar weken later ontwaakte ik op de brandwondenafdeling van het gasthuisberg ziekenhuis te Leuven.
Ik had nog niet goed door wat er juist gebeurd was of in welke toestand ik daar lag.
Ik wist toen nog niet dat ik er een hoop littekens bij had gekregen en er mijn vingers voor had moeten inruilen.
Geen eerlijke ruil leek mij zo.
Alles begon terug opnieuw alsof ik een pasgeboren baby’tje was.

Terug leren eten, praten en zelfs stappen maar daar dank ik Kim voor de kinesitherapeut, zonder haar had ik nog niet eens op mijn beide benen kunnen staan.

Ik heb er dus veel mensen ontmoet die allemaal hun best deden om mij ondanks alles toch terug op te lappen.

Toen ik al een beetje meer bij positieve was ontdekte ik dat er op de kamer naast mij ook een man lag.

Hij ging ervoor maar wou niet altijd naar de verpleegsters luisteren en dat heeft hem ook zo sterk gemaakt als iedereen hem vandaag ziet.
Jo Mertens, Een hart van goud en waarschijnlijk één van de weinige mensen die echt weet door welke lijdensweg ik zelf ben gegaan.

Wist ik toen veel dat Jo een grote rol zou spelen in mijn verdere leven.
Ik weet nog heel goed dat mijn 12e verjaardag de dag is dat Jo uit het ziekenhuis werd ontslagen.
Hij is toen nog hoi komen zeggen en afscheid komen nemen en sindsdien had ik hem niet meer gezien of gehoord.

Een paar jaar later was ik al 16 en was er in Mol een terugkomdag gepland met NBC (National Burn Camp).
Overal zag ik vlagjes en borden hangen met HBK vzw op, dat staat voor Help Brandwonden Kids vzw.
Geen flauw idee wat het was want ik had er toen nog nooit van gehoord maar het verblijde mij wel om te weten dat er mensen zich zo inzetten voor brandwonde patiënten.

De grootste verrassing van de dag was dat Jo daar ineens stond en vroeg of ik hem nog kende.
Ik geef toe ik moest even goed kijken maar toch daar was hij dan Jo Mertens.
Hij vertelde mij dat HBK vzw een initiatief was van hem en dat hij nog vaak aan mij gedacht had toen hij het ziekenhuis had verlaten.

Dat alleen had mijn dag al gemaakt natuurlijk.
Achteraf hielden Jo en ik contact met elkaar.

Nu zijn we weer 2 jaar later en ben ik 18 jaar en al iets meer ijdel als toen ik wat jonger was.
Blikken en opmerkingen over mijn uiterlijk vallen meer op omdat ik ook meer op dat soort dingen begin te letten.
En 1 van de dingen die mij het meest opviel was het feit dat ik geen wenkbrauwen meer had, waardoor mijn gezicht er toch anders uitzag dan het eigenlijk zou moeten zijn. Dus besloot ik om wenkbrauwen te laten inplanten.
Na veel informatie wist ik 100% zeker dat ik wenkbrauwen nodig had, niet zo zeer voor de buitenwereld te laten zien van “kijk ik ben normaal” maar meer voor mezelf en mijn zelfbeeld en stiekem ook voor mijn prachtige vriendin.

Het enige nadeel was dat het een extreem dure kost is die ik me niet kon veroorloven.
Truus en Tina 2 dames die mij daarin steunde en mee zochten naar een optie om toch mijn wens van wenkbrauwen te kunnen vervullen.

Het was moeilijk om sponsors te vinden maar het was dan ook zo duur dat niet iedereen zomaar zou zeggen “o.k. wij betalen dat wel eventjes voor je”.

En daar had je dan Jo met HBK vzw, zij hebben de enorme kost betaald en mijn wens vervuld.

Ik zou niet weten hoe ik ze hiervoor kan bedanken.
Maar toch bij deze hartelijk bedankt Jo en HBK vzw!!!!!!!!!!!!!!!